Final Fantasy Tactics Advance Review

Η ιστορία βασικά έχει ως κύριο θέμα την φυγή από την πραγματικότητα[escapism] χρησιμοποιώντας την φυγάδευση,μέσω φυγαδευτικής φαντασίας[escapism phantasy],στην περιπτωσή των παιδιών είναι τα παιχνίδια Final Fantasy,ενώ είναι και άλλα,όπως οι ταινίες,τα μυθιστορήματα και άλλα πολλά.Παρ’ότι αρκετοι και αρκετές από μας το λατρεύουμε αυτό και μπαίνουμε συνέχεια σε αυτούς τους μαγευτικούς κόσμους,άνθρωποι όπως οι τέσσερις πρωταγωνιστές αναπαρηστούν κατηγορίες ανθρώπων που χρησιμοποιούν αυτού του είδους την φαντασία για να ξεφύγουν από προβλήματα που κυριολεκτικά διαλύουν τον κόσμο τους.

Ο Μάρς,ο πρωταγωνιστής δεν έχει ποτέ φιλούς,γιατί η οικογένεια του μετακομίζει συνέχεια λόγω της δουλείας του πατέρα του,η μάνα του προσέχει όλη την ώρα τον παραπληγικό αδερφό του στο νοσοκομείο καθώς προσπαθούν να βρούν εναλακτικές θεραπείες και δεν έχει ούτε αυτούς δίπλα του.Ο Ντόνντ από την άλλη είναι συνεχός άρωστος και επειδή είναι παραπληγικός,αλλά με δυνατότητα γιατρείας,οι γονείς τον πηγαίνουν σε νοσοκομεία σε όλη την χώρα για εξετάσεις,με μόνη ψυχική υποστήριξη την μάνα του και καμιά φορά τον πατέρα του,σιχαμένος από την ζωή του και την ατυχία του.Ο Μιούτ από την άλη έχασε την μάνα από μια αρώστια μπροστά στα μάτια του καθώς ο πατέρας του έχασε την δουλεία του λόγω μαλακίας των ανωτέρων του και δεν είχε λεφτά να περιθάλψει την γυναίκα,μόλις στα 6 του και από τότε είναι πάμφωχτοι,πνιγμένοι στα χρέη και ο πατέρας του χλευάζεται από τους εργοδότες του,συχνά χωρίς λόγο,παίρνοντας ελάχιστο μισθό που έχει ως αποτέλεσμα τα παιδία να κοροϊδεύον και τον ίδιο και τον πατέρα του καθώς οι γονείς τους σχολιάζουν και τους αναφέρουν ως "κατώτερης τάξεως ανθρώπους".Η Ρίτζ πάσχει από πρώιμα στάδια αλμπινισμού και έχει κατάλευκα μαλιά,κάτι που την εμπόδισε να κάνει φίλους μιας και όλοι και όλες την βλέπουν σαν φρικιό και πέρασε αρκετό μέρος της ζωής της μόνη,υπό το συνεχές χλεύας των άλλων,ανγκασμένα να βάφει το μαλί της,μπας και οι γύρω της την αποδεχτούν.Δεν βοηθάει που δεν έχει πατέρα και η μάνα της σκυλιάζει να βρεί δουλεία και συνήθως μένει με την γιαγία της για να ζήσει.

Όλοι αυτοί έχουν αληθινά προβλήματα και αναπαρηστούν ομάδες ανθρώπων στον κόσμο που έχουν αυτά ή παρόμοια προβλήματα και αποφεύγουν την πραγματικότητα όσο το δυνατόν περισσότερο για να πάρουν δύναμη και να αντέξουν την επόμενη μέρα.Και αυτό κάνουν,όπως και αρκετοί άλλοι άνθρωποι.Μέσω όμως αυτού του μαγικού τόμου,του δίνεται μια πραγματική ευκαιρία για ευτυχία,πραγματοποιώντας τις επιθυμίες τους :

Ο Μάρς έχει φίλους και έναν κόσμο παιχνιδιού όλο δικό του,η Ρίτζ έχει υπέροχα κόκκινα μαλιά και όλοι και όλες την θαυμάζουν για την ομορφία της,ιδίως οι φίλες της,ο Ντόνντ μπορεί και περπατάει ξανά και είναι και απόλυτα υγείης,παίζοντας με τους φίλους του και τέλος ο Μιούτ είναι ο πρίγκηπας αυτού του κόσμου ο πατέρας του ο ανώτερος δικαστής και βασιλίας και όλοι τους σέβονται και τους χαίρονται και η μητέρα του είναι ζωντανή.Και όλοι χαίρονται στην αρχή,έστω και αν είναι λίγο συγχισμένοι.Στην πορεία της ιστορίας όμως μαθαίνουμε ότι είναι αδύνατο να φύγεις από αυτόν τον κόσμο,εκτός και αν το επιθυμεί ο ιδιοκτήτης αυτού του μαγικού τόμου,δηλαδή ο Μιούτ...ή αν καταστραφεί αυτός ο κόσμος.

Σε αυτό το σημείο,ο Μάρς αφοσιώνει όλες του τις δυνάμεις στην καταστροφή αυτού του κόσμου και στην επιστράτευση των γνωστών του σε αυτόν τον άθλο,όχι όμως πριν ρωτήσει τους φίλους του και τον αδερφό του να λογικέψουν τον Μιούτ,κάτι που όλοι αρνήθηκαν χωρίς δεύτερη κουβέντα,κάτι κατανοητό.Σε αυτό το σημείο,όλα δείχνουν ότι ο Μάρς είναι ο πραγματικός κακός της υπόθεσης,θέλωντας να πάρει την ευτυχία όλων,όμως τα πράγματα απέχουν πολύ από την αλήθεια.

Ο Μάρς,πιθανώς επειδή είναι ο πιο ώριμος από όλους ή επειδή είναι αυτός με τα λιγότερα προβλήματα από τους τέσσερις,καταλαβαίνει ότι όσο ωραίος και να είναι αυτός ο κόσμος,όσο υπέροχη και να είναι αυτή η φυγαδευτική φαντασία που λύνει όλα μας τα προβλήματα,δεν είναι μια πραγματική λύση.Είναι μια εύκολη λύση,που στο τέλος μας αφήνει άδειους,χωρίς να έχουμε καταφέρει τίποτα.Και είναι κάτι που εξηγεί όλοι την ώρα στους φίλους του.Παρ’ότι δεν είναι κακό να έχεις τάσεις φυγης της πραγματικότητας,είτε μέσω των ονείρων,είτε μέσω των προαναφερόμενων,δεν είναι η πραγματική λύση αυτή.Χρισημεύει για να σου δώσει δύναμη να ανταπεξέλθεις στις καταστάσεις της πραγματικότητας και των προβλημάτων σου και να τα ξεπεράσεις,να τα αντιμετωπίσεις και να τα ξεπεράσεις.

Και αυτό είναι το μύνημα που περνά ο Μάρς σε όλο το παιχνίδι : ότι όταν πια πάρουμε την δύναμη που χρειαζόμαστε,είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας και την πραγματικότητα και με με αυτόν τον τρόπο σίγουρα θα θριαμβεύσουμε και τα ξεπεράσουμε με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία απ’ότι πιστεύουμε,κάτι που φαίνεται ακράδαντα στο τέλος του παιχνιδιού,όπου ο Μάρς βρήκε επιτέλους έναν φίλο,τον Μιούτ,ο Μιουτ επιτέλους ωρίμασε και άρχισε να φέρεται όπως πρέπει,κάνοντας τον σεβαστό στους άλλους,ο πατέρας του,αντιμετωπίζοντας σοβαρά την κατάσταση κατάφερε και έπιασε μια σταθερή δουλεία με πολλά χρήματα,η Ρίτζ δείχνει περίφανα πια τα άσπρα μαλλιά της,κάτι που την κάνει πολύ δημοφιλή στα μάτια των παιδιών και πολύ γενναία στα μάτια της μάνας της και των φιλενάδων της και τέλος ο Ντόνντ δέχτηκε την πραγματικότητα και ελπίζει σε μια θεραπεία όταν βρεθούν τα λεφτά,αλλά στο μεταξύ βγαίνει έξω,κάνει παρέα με άλλα παιδία και με τον αδερφό του και χαίρεται όσο μπορεί την ζωή του,μέχρι να μπορέσει να ξαναπερπατήσει,με αυτόν τον τρόπο,τώρα όλη η οικογένεια είναι σπίτι και ο Μάρς μπορεί να ξοδέψει περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους του.

Και αυτό δεν είναι μια φαντασία.Αυτό μπορεί να γίνει και γίνεται στην πραγματικότητα κάθε μέρα.Ακόμα και όταν υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Μιούτ,ο Ντόνντ και η Ρίτζ που απαρνούνται κάθε στοιχείο της πραγματικότητας,υπάρχουν ή θα υπάρξουν άνθρωποι δίπλα τους όπως ο Μαρς,που θα τους θυμίσει τα παραπάνω και θα τους βοηθήσει όχι μόνο να ωριμάσουν,αλλά και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να ευτυχήσουν.

Όταν ο Sakaguchi Hironobu,ο δημιουργός του Final Fantasy,έφτιαξε αυτόν τον τίτλο,δεν φανταζόταν ποτέ ότι για ακόμα μια φορά,ο τίτλος αυτός θα είχε τόσο νόημα.Μια τελευταία φαντασία,πριν την αντιμετώπιση της πραγματικότηας και της υπερνίκησης των προβλημάτων μας.Όταν το έγραψε αυτό ο Sakaguchi,αυτό έδειξε,αυτό είπε και αυτό λέει και το παιχνίδι,δεν μας αποκαλεί αποτυχημένους ούτε κάνει τον Μάρς τον μεγαλύτερο κακό του κόσμου επειδή προσπάθησε να κάνει τους φίλους του πραγματικά ευτυχισμένους,κάτι που αρκετοί θέλουν να πιστεύουν,πιθανώς επειδή αυτή η τάση φυγής από την πραγματικότητα είναι σχετικά νέα στην δύση,κάτι που δεν ισχύει στην Ιαπωνία και μιας και είναι μια πιο ασφυχτική και προσωπική κοινωνία,η έμφαση του παιχνιδιού στην φυγή και την άρνηση της πραγματικότητας δείχνει όλο και πιο σοβαρή.Αλλά ακόμα και σε αυτήν την κοινωνία,που είναι ακόμα χειρότερα από εμάς,το κάνουν και εν έγνοιά τους,αλλά και δεν μπορεί να τους σταματήσει κανείς,συνήθως,εκτός και αν βρεθεί κάποιος πραγματικά ώριμος,όπως ο Μάρς στο παιχνίδι και κάτσει να τους μιλήσει και να τους λογικέψει.

Ο κόσμος μπορεί να είναι χάλια,αλλά και εμείς τον καταριόμαστε αντί να κάτσουμε να τον φτιάξουμε και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας,τότε θα είμαστε πιο δυστυχισμένοι απ’ότι δεν θέλουμε να πιστεύουμε,μέσω των φυγών μας από την πραγματικότητα.Αυτές οι φυγές χρσιμεύουν ως πηγές δύναμης,κυρίως ψυχικής,όχι ως εύκολες λύσεις που θα μας χαντακώσουν ακόμα βαθύτερα στην πραγματική ζωή.