Tελευταία ταινία που είδατε

gokaiger vs gavan. επός

Kamen Rider Accel

I am number four.Καλούτσικη...

τους gokaiger με τον Gavan.

Conan the Barbarian, τρισάθλιο "ας πούμε" remake...

Darkman 2 και Tekken Blood Vengeance.

το πρώτο ήταν ευχάριστο, αν και θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο.
γιατί δεν μπορούν να κάνουν μια καλή ταινία Tekken?

Oντως τα darkman ειναι πολυ γκοθικ αλλα ειναι ωραια.Στο 2 δεν παιζει ο Λιαμ Νισον παλι δυστηχως!Στο 2 και στο 3 παιζει ο "μουμιας" απο το "the mummy"!

nanny man
Δείτε το οπωσδήποτε

Χαραυγή part one.Καλούτσικο ήταν...

the hunger games απιστευτη ταινια 2:30 ωρων

Πόντιοι New Generation!! Αρκετό γέλιο!

"Memoirs of a geisha" - Αναμνήσεις μιας γκέισας

Ήταν ό,τι έπρεπε βραδιάτικα (χθες) για να συνέλθω λίγο αφότου είδα τον παππού μου στο φέρετρο. Και εξαιτίας του ότι τέλειωσε πολύ αργά (λογικό, αφού ξεκίνησα να το βλέπω γύρω στα μεσάνυχτα), έγινε η αιτία που κοιμήθηκα το πρωί και δεν πήγα τελικά στην κηδεία (δεν ξέρω όμως αν αυτό είναι καλό ή κακό). Τέλος πάντων.

Οι αναμνησεις μιας γκεϊσας ειναι μια πολυ μετρια ταινια με πολλα ελαττωματα.Το βιβλιο ειναι χιλιες φορες καλυτερο.Συλληπητηρια για τον παππου σου.Εγω εχασα τη γιαγια μου 4η δημοτικου και δεν ημουν ωριμος να καταλαβω την απωλεια.Ελπιζω εσυ να το περασεις αναιμακτα.

Μέτρια, ναι, αυτό διαπίστωσα κι εγώ, αλλά ήταν καλό για εκείνη την ώρα, μετά τις αμερικάνικες σαχλοκωμωδίες... Ευχαριστώ... Ελπίζω κι εγώ να το περάσω αναίμακτα, όπως λες, γιατί τώρα αρχίζω να αισθάνομαι την απουσία του. Πήγαμε πριν στη γιαγιά... Πρώτη φορά είδα έτσι άδειο το σπίτι, παρότι είμασταν πολλοί μέσα. Μέχρι λίγο πριν, ακόμα και όταν στεκόμουν δίπλα στη νεκροφόρο, νόμιζα πως ζει ακόμα, σα να μην τον έβλεπα νεκρό μπροστά μου. Αφού για λίγο πίστεψα ως κάθονταν στον καναπέ απέναντι και, όταν πιο μετά χθες πήγα μέσα και άνοιξα τηλεόραση γιατί δεν μπορούσα να κάθομαι εκεί, ξάπλωσα στη θέση του στο κρεβάτι (όπως κάνω συνήθως) και περίμενα από στιγμή σε στιγμή να ακούσω τα βήματά του, να τον δω να έρχεται κούτσα-κούτσα μέσα για να δει τι κάνω, γιατί είμαι πολύ ήσυχος!

Και μου φαίνεται τώρα πως έχω τύψεις που δεν πήγα το πρωί στην κηδεία... Ήμουν όμως πολύ κουρασμένος και δε θα άντεχα όλα αυτά τα δάκρυα και τα συλληπητήρια, συν ότι δε θα μπορούσα (παρότι το ήθελα πολύ) να τον δω ξανά έτσι (κι όμως, δεν είχε κάτι αποκρουστικό), ειδικά να τον δω να μπαίνει στο χώμα... Εδώ την πρώτη φορά που πήγα σε κηδεία (ενός άγνωστου ατόμου σε μένα, της μητέρας ενός συμμαθητή μου, πέρσι από καρκίνο) ήμουν πολύ χάλια και έκανα αρκετό καιρό να συνέλθω, πόσο μάλλον χάλια θα ήμουν τώρα που αυτό το άτομο είναι γνωστό μου; Πώς λοιπόν θα κατάφερνα (ή μάλλον, θα καταφέρω) να κάνω αύριο τα μαθήματα μιας ολόκληρης βδομάδας (μιας και ήμουν άρρωστος τώρα κι ούτε ξέρω τι κάναν...); Τέλος πάντων ξανά, το πολύ πολύ θα πάω αδιάβαστος και θα κοιτάξω τώρα να συνέλθω. Καλά θα είναι ο παππούς, καλά νά 'μαστε κι εμείς. Αυτά έχει η ζωή - τώρα σκέφτομαι τη «Λήθη» και το «Μούχρωμα» του Μαβίλη. Χμ... ποιος να το περίμενε να μου έδιναν τόσο κουράγιο! Σκέφτομαι όμως και το ότι δεν πρόλαβα να τον βιντεοσκοπήσω να μου λέει για τον πόλεμο ιστορίες -τον είχα ακούσει να λέει μόνο μια φορά ένα «Αχ, σαν σήμερα πολεμούσαμε στο...»-, κάτι που σκόπευα να κάνουμε από την 28η Οκτωβρίου αλλά όλο το αναβάλλαμε... Να λοιπόν που ό,τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα, δεν πρέπει να το αφήνουμε για αύριο. Ελπίζω τώρα να προλάβω τη γιαγιά να μου πει αυτή -που έχει αναφέρει για την είσοδο των Γερμανών στο χωριό κ.λπ.- μόλις περάσει λίγο ο καιρός τώρα και ηρεμήσουν τα πράγματα.

Ουπς, κατεβατό πάλι. Πρέπει να γίνω συγγραφέας ή αρθρογράφος εγώ σίγουρα! Εγώ, ο Σόλων κι ο Μενέλαος!

Footloose...πέρασε ευχάριστα η ώρα